nieuws

Aan het woord: Els Knapen

Els Knapen is coördinator van het Netwerk Palliatieve Zorg Westelijke Mijnstreek en coördinator van het Centrum voor Levensvragen in de Westelijke Mijnstreek. Haar passie? Palliatieve zorg, de focus op mensen in de laatste levensfase ongeacht hun leeftijd. Met partners binnen de regio probeert ze samen te werken om de kwaliteit zo hoog mogelijk te maken. Els is samen met Judith Meijers betrokken bij DEDICATED.

Wat is jouw motivatie om in de ouderenzorg te werken?

Mijn passie ligt bij de palliatieve zorg. De zorg die wordt gegeven wanneer je niet meer kunt genezen; zorg die zich richt op kwaliteit van leven. Palliatieve zorg en ouderenzorg zijn hoe dan ook met elkaar verweven. Bijvoorbeeld bij mensen waar dementie is gediagnosticeerd. Het is van essentieel belang om vroeg in het proces te praten over de wensen en behoeften van de persoon, zodat we de zorg daarop kunnen afstemmen.

Hoe werk je samen aan onderzoek?

Samen met mijn collega en AWO-L linking pin Judith Meijers werk ik heel nauw samen aan het DEDICATED-project. Waarbij het doel is de kwaliteit van palliatieve zorg te verbeteren voor mensen met dementie en hun naasten. Binnen dit project ben ik voornamelijk adviseur; dit, gecombineerd met mijn werk als netwerkcoördinator palliatieve zorg, houdt mij verbonden aan onderzoek.

Samenwerken met alle ‘zorglijnen’ is ontzettend belangrijk. Binnen het netwerk palliatieve zorg proberen we met alle partners in de regio samen te werken. Partners uit de formele zorg kunnen bijvoorbeeld zijn: ziekenhuizen, huisartsen en thuiszorg. Maar ook uit informele zorg zijn er partners: maatschappelijk werkers, inloophuizen, vrijwilligersorganisaties, etc. De AWO-L is een van de partners binnen het netwerk. Alle partners hebben palliatieve zorg als verbinding. Willen we de zorg voor de toekomst houdbaar houden, kunnen we dit alleen bereiken door de transformatie samen te doen. Je hoort mij heel vaak zeggen ‘samen’, maar zo is het ook, alleen kun je dit niet.

Wat leer je van onderzoekers en zij van jou?

Ik hou van de wisselwerking: wat is onderzocht en kunnen we toepassen in de praktijk en vanuit de praktijk kijken wat onderzocht kan worden om nog zaken te verbeteren.

Het mooie van onderzoek, vooral bij promotieonderzoek, is dat je vier jaar lang diep kunt duiken in specifieke onderwerpen en zo een verdiepingsslag kunt maken. Dit is iets wat je in de praktijk zelf niet kunt bereiken. Onderzoek is de basis in de zorg die we absoluut nodig hebben. Dat vind ik het mooie van de AWO-L, die continu de verbinding legt tussen praktijk en onderzoek. Het is fantastisch om samen aan deze doelen te werken, en ik draag daar graag mijn steentje aan bij.

Vanuit mijn rol als coördinator geef ik regelmatig les, dan bezoek ik met studenten bijvoorbeeld een hospice. Met lesgeven hoop ik toch ook de jongere generatie te enthousiasmeren en hen bewust te maken dat je ook op jonge leeftijd al mag nadenken over wat je nog wilt in de toekomst. Hiervoor maak ik veel gebruik van de verschillende communicatiemiddelen die zijn ontwikkeld binnen het onderzoeksproject. Zoals de bierviltjes waar twee hoofdvragen opstaan: ‘’zullen we over de dood praten?’’ of ‘’zullen we over de toekomst praten?’’. Op deze manier proberen we het gesprek te openen.

Wat is je wens voor de toekomst van de ouderenzorg?

Het motiveren van jongeren is voor mij zeker een wens. Een gesprek over de toekomst betekent namelijk niet meteen een gesprek over de dood, maar dat geldt eigenlijk voor alle leeftijden. Het betekent nadenken over wat je wel en niet wilt.

Ik hoop dat we praten over de dood meer gaan normaliseren. Dat hoeft niet elke dag, of elke maand, maar gewoon dat het een onderdeel is van onze maatschappij. Een geliefde verliezen blijft verdrietig, maar als het moment daar is en je hebt er al eens over gesproken, dan geeft dat zo veel meer rust voor alle partijen.